Column

Column November 2024

Een zondag op sportpark de Hut.
++++++++++++++++++++++++

Vanaf de bank in mijn huiskamer blikte ik in mijn tuintje. De koude natte herfstdruppels stortten neer op de stoeptegels en de aanplant in het zand. Voorlopig maar even wachten tot de regen enigszins minderde. Daar ging dus een kwartier overheen. Onder nog wat verdwaalde druppels karde ik vervolgens richting het groene gras van  ASV. Al fietsend trof ik onderweg een oude voetbalvriend en kletsend over vroeger en nu bereikten we het sportpark waar onze wegen zich scheiden. Hij bleef op veld één om zijn zoon aan te moedigen en ik ging naar veld drie voor mijn zoon. Kleine verkleumde ukkies in de leeftijd van twee tot een jaar of zeven verwelkomden mij op het natte gras en boden een springtouw aan. Springen ging me te ver, maar het touw in een boog laten gaan vond ik best, voor zover dat lukte met de kleintjes. Tot aan de rust kletste ik met de enigszins beregende moeders die overvallen waren door de onvoorspelde regenbui en hun heil toen hadden gezocht in de dug-out van veld twee. In de tussentijd speelden de mannen van team III een lekker aantrekkelijk partijtje voetbal. Een van de kleine hummeltjes attendeerde haar pa na het rustsignaal op zijn bemodderde broek. Ook moeder en de andere meelopenden konden niet om de vieze broek heen volgens de kleine meid. Tijdens de rust vertrok het grut met de mama’s, te koud! En ik wandelde naar veld één waar het team van ASVII tegen een 1-0 achterstand aankeek. Gezellig keuvelend over de goede oude en huidige tijden met voetbalbekenden stonden we tegen de omheining totdat de rust van team III was beëindigd. Opnieuw kuierde ik richting veld drie in het gezelschap van een veteranenmaat. Content vertelden we elkaar over de kinderen die opgroeiden en het positieve verloop in ons pensioengerechtigde leven. Naast de zijlijn troffen we nog een paar supporters van het derde team, dat tegenwoordig bestond uit ongeveer twintig spelers. Tot verbijstering van de aanwezige ASV fans wist de tegenstander uit een van hun schaarse uitbraken een doelpunt te maken. Daarna acteerde de ASV tegenstander de huidige trend in het voetbal en trokken zich met elf man terug  op zo’n dertig meter van het doel. Vreselijk om aan te zien en zeker om tegen te voetballen. Een schot tegen de lat was het enige gelukte aanvalsplan wat het vermelden waard was. Teleurgesteld zochten de jongens van ASV III na de wedstrijd hun weg naar de kleedkamers om zich op te frissen onder een warme douche en zich in hun lederhosen  te hijsen voor het ASV Oktoberfest later in de middag.

Om half drie zou de eerste seizoenstopper op het hoofdterrein van ASV van start gaan. De scheidsrechter uit den Bosch had er zin in. De man in het geel-zwart hoopte op een lekker potje. De jongens van ASV I liepen goed gemutst en geconcentreerd naar de middencirkel samen met de in lelijke donkergrijze pyjamatenues gestoken jongens van Brandevoort. Twee jonge teams die van hun trainers de opdracht gekregen leken te hebben om vooral doelpunten te gaan maken in plaats van tegen te houden. De keeper van de tegenstander was niet al te groot stelden de ASV supporters op de tribune vast. Dit geconstateerd hebbende kreeg de thuisclub een corner en zowaar de speler van ASV kwam met zijn hoofd hoger dan de vuist van de kleine keeper en zorgde al koppend voor 1-0 voorsprong. Overigens herstelde de doelwachter zich in de verdere wedstrijd en keepte een prima partij net als zijn kompaan aan de andere kant. In de krant had ik al gelezen dat ASV een extra wapen had, namelijk de verre ingooi. Echter de verre inworp bleek vandaag een losse flodder. En na de 1-0 ging het volledig fout . Brandevoort wist de verre worp te onderscheppen en knalde de bal naar voren. En daar zag de laatste man van ASV blijkbaar niet dat de keeper zich buiten de zestien meter van zijn doelgebied bevond. Goed bedoeld kopte de verdediger naar achteren. De doelwachter stond op het verkeerde been en zag de bal over zich heen gaan.  De keeper draaide zich om en rende richting de bal, een lullig gezicht. Intussen pikte een speler van de tegenstander de bal op, ging ervandoor en rondde keurig af. 1-1.

Een koude natte bui deed de toeschouwers aan de rand van het veld vluchten naar de kantine. Na de rust kwamen de spelers enigszins bevangen door de kou weer het veld op. Handjes verstopt in de mouwen van het shirt. Ongeveer twintig minuten voor het einde van de wedstrijd deelde de Bosche leidsman een gele kaart uit aan een speler van Brandevoort. Naar mijn idee was hij een beetje te vlug met kaartrekken en stelde te laat vast dat de straf wel erg zwaar was. Maar ja gegeven is gegeven. Sowieso was de scheids in de tweede helft kwistig met het geven van kaarten. Een van de tribuneklanten merkte op dat de man zijn reiskosten voor de KNVB wel weer terug verdiend had. ASV I stelde alles in het werk om de dikke driepunter binnen te halen. Het mocht niet zo wezen, paal en lat stonden teveel in de weg. Enigszins verstijfd van de koude na zo’n dagje voetbal bij ASV fietste ik uiteindelijk toch wel tevreden Ale in. Iedereen die ik getroffen had liet zich van zijn goed kant zien , dat was fijn.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++