Column

Penaltybokaal bij Helmond-Sport.
++++++++++++++++++++++++

Ongeveer twintig jaar geleden stonden op de parkeerplaats bij sportpark de Hut acht auto’s geparkeerd. Het was kwart voor zeven. Het vertreksein zou gegeven moeten worden. De jongeren en de ouderen waren het wachten zat. Daar draaide met felle koplampen de langverwachte auto met vader en zoon de hoek om van de parkeerplek en sloot zich aan bij de stoet die wilde vertrekken. Joop Martens de bezielde coördinator en organisator wenkte met zijn arm, stapte in zijn auto en reed weg met de colonne auto’s volgzaam achter zich aan. Bij sportpark de Braak parkeerden alle ASV auto’s naast elkaar en wandelde de voetbalgroep naar het Helmond-Sport stadion. Joop regelde bij de entreepoort dat iedereen zonder toegangsbewijs zich naar de familietribune kon begeven. Onze ASV familie begaf zich naar de uithoek van het stadion en nam plaats op de houten tribunebankjes. Helmond-Sport nodigde elk seizoen alle amateurvereniging uit de omgeving uit om met een jeugdteam mee te schieten om de penaltybeker. Alsof de duvel ermee speelde mocht ASV altijd in november of december op komen draven voor het nemen van de penalty’s. Ons cluppie zat vaak te verrekken van de kou, het sneeuwde , waaide en de temperatuur schommelde rond het nulpunt.

Een kwartier voor het einde van de eerste helft vertrokken de uitverkoren penaltynemers van de C groep naar de catacomben van het sportcomplex. De penaltynemers verwonderden zich over alle activiteiten die onder de tribune plaatsvonden. Officials en belangrijke mensen, die niet belangrijk waren, liepen rond in de catacomben. Vijf spelertjes hadden zich geplaatst voor het nemen van penalty’s door deelname aan een loterij. Een lotje met een P erop gaf aan dat je mocht schieten in het stadion, tijdens de rust, op een van de keepers van de profclub.

In een van de kleedkamers van het stadion konden de voetballers van ASV zich in hun clubtenue hijsen. De ene deelnemer zat zenuwachtig over zijn bovenbeen te wrijven terwijl de anderen luidruchtig vertelden hoe ze de penalty de bovenhoek in zouden jagen. Aangekleed werden ze onder begeleiding van de coach en de leidsman via de spelerstunnel naar het hoofdveld geloodst. Het rustsignaal had net geklonken en de spelers van Helmond-Sport en de tegenstander zochten de kleedkamer op. De voetballertjes van ASV keken hun ogen uit terwijl de profspelers passeerden in de gang. Wat waren de betaalde voetballers groot, gespierd en bezweet. Samen met de spelers van de tegenstander, Mifano, liepen ze verbaasd en verwonderd vanuit de hoofdtribune het met licht overgoten groene veld op. Vanuit de hoek met de familietribune applaudisseerden de meegereisde supporters. Bovendien heetten de andere toeschouwers de spelers evengoed van harte welkom met gefluit en gejoel, zoals het hoort. Het doel voor de strafschoppen was opgesteld voor de hoofdtribune en de keeper van Helmond-Sport sprong zich warm. Allereerst mochten de voetballers van Mifano de keeper onder vuur nemen. De spelers van ASV stonden ondertussen te verkleumen, ja wat wil je met drie graden boven nul. Gelukkig had de oefenmeester in een zak wat ballen meegenomen die hij omkeerde en het veld oprolde zodat de vernikkelden de ballen wat heen en weer konden schoppen of hooghouden. Eindelijk brak het moment aan waarop een van de vijf uitverkorenen van ASV zijn drie strafschoppen mocht nemen. Gespannen en zelfbewust knalde hij drie ballen tegen het net. Onder applaus van het publiek zocht hij zijn vier andere maatjes op. De keeper van Helmond-Sport had er stevig de smoor in dat hij moest vissen en deed bij volgende spelers zijn uiterste best om zoveel mogelijk ballen te stoppen. Op het trainingsveld is het doel heel groot om een penalty te nemen, maar in een wedstrijd met veel publiek in het stadion is het doel erg klein wist een voetbalwijsgeer te vertellen. Ondanks het zelfbewustzijn, de concentratie, de nervositeit en het ontzag voor de grote keeper trapten de voetballers van ASV toch nog de helft van de penalty’s in het doel. Het resultaat was daarmee gemiddeld kijkend naar de strafschopseries tot op dat moment. Opgelucht en bevrijd gingen de spelers zwaaiend naar de familiehoek onder applaus van het publiek weer via de spelerstunnel naar de kleedkamer. Daar feliciteerde de coach en de begeleider hen met het behaalde resultaat. Op het gemak kleedden de kinderen zich om, rondkijkend om zoveel mogelijk indrukken te behouden. Opgelucht en voldaan wandelden de voetbalhelden naar de tochtige tribunehoek waar ze uitgelaten werden verwelkomd door ouders, vrienden en andere meegereisde bekenden.

Helmond-Sport speelde gelijk en bleef zo in de race voor de elfde plaats en de ASV vedettes hadden de avond van hun korte leven.
Binnenkort opent het nieuwe stadion van Helmond-Sport zonder de onaangename gure wind tijdens de wintermaanden, maar met een luxe overdekte familietribune en wie weet in de toekomst een nieuwe penaltybokaal.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++